Aklıma gelen ilk yer burasıydı. Ne olmuştu böyle ? Vampirli uyuyamazdı ki. Ve ne kadar zamandır bu durumdaydım ki bu kadar susamıştım. Boğazım yanıyordu ve gözlerim simsiyah olmuştu. Etrafta hiç insan olmaması iyi ve aynı zamanda garipti. Bu derece bir susuzluk anında Hogwarts'daki hademenin kokusu bile boğazımı yakmalıydı.
Ormanda gezinmeye başladım. At-Adamlar neredeydiler ? Gecenin bu saati buralarda koşturuyor olmalıydılar. Ansızın burnuma sivri bir kan kokusu geldi. Hayvan ya da insan kanı değildi. Gözlerimi kısarak kontollü bir şekilde kokuyu takip ettim. Bir saniye içinde oradaydım. Haklıydım; insan ya da hayvan değildi. Şaşkınlıktan fal taşı gibi açılan gözlerimi at-adam'ın cesedine kenetledim. O an bakışlarımın, binlerce yıl mağarada yaşayan birinin kendini Tokyo'nun göbeğinde bulması anındaki bakışlarla örtüştüğüne emindim. Elimle hızlıca burnumu kapattım ve nefes almayı kestim. Kan kokusu beni fazlasıyla cezbediyordu. Geriye döndüm ve olanca hızımla oradan ayrıldım. Bir saniye sonra, kokuyu almadan önce bulunduğum noktadan biraz daha uzaktaydım.
Ansızın kulağıma çarpan ayak sesleriyle irkildim. Bunlar insandı ve at-adam'ın olduğu yere koşuşturuyorlardı. Kımıltısız bir şekilde gözlerimi kapatıp onları dinlemeye başladım. Kalp atışları hızlanmıştı ve benim burnumun direği kırılmışçasına yanıyordu. Kurtadamlar..! Hala hareketsizdim. Konuşmaları ilgimi çekmeye başlamıştı.
"İmkansız. Bu bölgeyi bizzat Lord'umuz temizledi. Ama bu koku ... Vampir. Sence O olabilir mi?"
Hepsinin şekil değiştirdiğini ve havayı kokladığını duyabiliyordum. Beni bulmaları uzun sürmeyecekti. Ama neyden bahsediyorlardı? Ne lordu, ne temizliği. Saldırgan olmayan bir tavırla dimdik durdum ve gelmelerini bekledim. Ama onlar bu bekleyişi boşa çıkartarak. Buradan hızlıca uzaklaştılar. Kokum bir kurtadamı yanıltmayacak kadar keskin olmalıydı. Ama onlar gitmeyi tercih etmiştiler. Sendeledim ve karanlığa isyan eden bir ağacın gövdesine yaslandım. Susuzluk beni fazlasıyla yıpratıyordu. Ve kurtadamlar eğer gelecek olurlarsa onlarla başa çıkabileceğimden emin değildim. Burnumu az öncekinden kat kat daha fazla yakan bir kokuyla metrelerce ileriye sıçradım. Gözlerimi hiçliğe dikerek dinlemeye başladım. Altı kurtadam üç saniye içinde yanımda olacaklardı. Kaçabilrdim ama bu susuzlukla kısa sürede yakalanırdım. Hayalbozan yapmayı ya da cisimlenmeyi düşündüm. Ancak zaman kalmamıştı.
Kurtlar karşımda tek sıra halinde dizilmiş hırlıyorlardı. Düşüncelerini okumak o kadar da zor değildi.
"Size söylemiştim. Bu o."
Bu da ne demek oluyordu. Beni mi arıyorlardı.
"Bence bunu lorda danışmalıyız."
"Hayır şuna baksana ne kadar bitkin. Onu ölü götürürsek lord bizi ödüllendirecektir."
Ve bunu düşünen kurt üstüme atıldı. Hemen ardından diğerledi de. Bunu düşündüğünü önceden gördüğüm için asamı çoktan hazır etmiştim. Göğüs göğüse çarpışacak kadar güçlü değildim şu an. Asamı zalimce savurdum ve :
"Yuspar avorus maxima!"
diye haykırdım. İki kurtun hırlaması ateş topuyla beraber karanlığa karışmıştı. Ama ne gerideki bunu görmüştü ve kaçmayı başarmıştı. On metre solumdaydı ve yeni kuradamlardan olduğu her halinden belliydi. Diğer kurtlar henüz toparlanamamış olsalardı ki ne ses ne koku vardı etrafta. Peki diğer üç kurt neredeydi. Başlangıçta altı kurdun kokusunu almıştım ama üç tane gelmiştiler. Bu işte bir gariplik olsa da daha sonra çözümlemeye karar vererek geminio büyüsüyle kendimi çoğalttım. Merkezde ben olmak üzere turan taktiğiyle altı Aaron asaları önde, kurda yaklaşıyordular. Çelişki yaşadığını duyabiliyordum. Kaçmak istemiyordu ama korkuyordu da. Onu yok etmeli miydim ? Ne uğrana savaştığımı bile bilmiyordum. Tek bildiğim beni aradıklarıydı. Hoş olmayan düşüncelerle ... Zihnine bir göz attım.
Gördüklerim karşısında asamı bir an için düşüreceğimi sandım ama kendimi çabuk toparlayarak büyüyü göğsünün ortasına savurdum.
"Petrificus Totalus"
Altı mavi ışık hüzmesi karşısında ürken kurt henüz hareket edemeden büyü ona çarptı. Taşlaşmış bedeni yere yığıldı. Ona doğru birkaç adım atmıştım ki diğer beş kurt olanca hızlarıyla bana doğru koşmaya başladılar. Birden hepsi şekil değiştirdi. Dikkatim dağılmıştı ve ne düşündüklerini duyamamıştım. Birden beş kırmızı ışık topunun kopyalarımı yok ettiğini farkettim. İnsan formlarında oldukları için şimdi daha rahattım. Carpe Portus büyüsüyle en irilerinin arkasına cisimlendim. Kana susamışlığım hat safadaydı ve yaptığım büyüler beni daha da yoruyordular.Asamı kafasına dayadım ve diğerlerinin düşüncelerini dinlemeye başladım. Evet, doğru adamı yakalamıştım. Donuk bakışlarım diğer dördünü süzerken, rehin aldığım adamın, taşlaştırdığım kurdu gördüğünü farkettim. İstifimi bozmayarak onlara bakmayı sürdürdüm. Şimdi hepsi zihnefend uygulamaya çalışıyorlardı ama durumun acizliğinden olsa gerekti ki hiçbiri konsantrasyonlarını tamamlayamıyorlardı. Birden karanlıktan ötürü farketmediğim bir detay gözüme çarptı. Kukuletalar. Bunlar ölüm yiyendiler. Boğazımdan nefret dolu bir hırlama yükseldi. Aklımda bir oyun planı kurdum. Kalan enerjimle şu an rehin aldığımı bayıltacak ve diğerlerini etkisiz hale getirip kanlarını emecektim. Sonra bayılan adamın hafızasını silecek ve gideceği yeri takip edecektim. Böylece karargahlarına ulaşmış olacaktım. Gözlerimi bir saliseliğine kapatarak Nariel'imi düşündüm ve planı yürülüğe koydum.
"Sersemlet ! "
Koşmaya başladım. Hala onların göremeyeceği kadar hızlıydım. İçlerinden birinin kurda dönüşmek için hazırlandığımı duydum ve asamı ona doğru savurdum.
"İmpedimenta !"
Bedeninin kütlesinde parçalanan ağacı duydum. Kaldı üç ... Ben onunla ilgilenirken diğer ikisi çoktan kurda dönüşmüştüler. Peşimdelerdi ama benim çöplüğümdelerdi. Hogwarts'ın arazisini benden iyi tanyamazlardı. Bütün gücümü ayaklarıma verdim ve gecenin karanlığındaki siyah ışık oldum. Tekrar geminio büyüsü yaptım ama olayı çözmüştüler. Kokumu takip ederek hangisinin ben olduğunu anladılar. Bu kolay olmayacaktı. Önümdeki tümsekten havaya doğru sıçradım ve geriye doğru baktım. Onlar da sıçramıştılar. Yüzümde sinsi bir gülümseme oluştu. Gözlerimi yumdum.
"Nemo Saram !"
Kadife sesim ormanda yankılandı. Ama duyduğum tek ses bu değil diğer üç kurdun bedenlerinin yere düşüş sesiydi. Gözlerimi açarak asamı tekrar savurdum.
"Bombargo Maxima !"
İçlerinde biri kaçacak gibi oldu ama büyünün etkisiyle topraktaki metreler deriniliğindeki -ki bunu onlar yaramışlardı- çukura düştüler. Bayılmışlardı. Ve ben de onlara katılmak üzereydim. Gözlerim kararmaya başlamıştı. Kendimi çukurun içine attım. Asam yukarda kalmıştı. Nefes almamaya çalışarak onlara doğru süründüm. Birini postundan tutup kendime çekecektim ki çarpmanın etkisiyle insana dönüştüklerini gördüm. Bu iyiydi. Onlara doğru süründüm ve bana en yakın olanın boğazını yakaladım. Yüzyıllardır insan kanını sürmemiştim dudaklarıma. Ama şimdi başka seçeneğim yok gibiydi. Dişlerimi boynuna geçirdiğimde sanki biri bedenime enerji pompalamaya başlamıştı. Günlerdir çölde sürünüp, vahayla karşılaşan bir adamın hislerini şimdi daha iyi anlıyordum. Sırayla hepsinin kanını içtim ve ayağa kalktım. Şimdi çok daha iyiydim. Öyle ki yenidoğan günlerimde bile bu kadar güçlü hissettiğimi hatırlamıyordum. Bir sıçrayışta kuyudun çıkıp metrelerce havada süzüldüm. Bu esnada asamı da almayı unutmamıştım. Koşarak bayılttığım adamın yanına gittim. Taşlaşan elemanı fark ettiğimde gece yeşil bir ışıkla aydınlanmıştı. Kehribar rengi gözlerimi tekrar baygın adama çevirdim. Asamı şakaklarına götürdüm.
"Obliviate."
