YÜKSELİŞ . . !
***
Zifiri karanlık bir odada, gecenin bağrından kopmuş yedi gölge konuşlanmıştı. Odada hiç ışık yoktu ki zaten odada bulunanların da birbirini görmesi için ışığa ihtiyaçları yoktu ...
Uzun masanın etrafını çeviren gölgeler oturuyor gibiydi ama altlarında koltuk veya ona benzer birşey yoktu. Soğuk ve kan kırmızı gözler sürekli birbiriyle çarpışıyor ve sanki bir açık yakalamaya çalışıyordu. Ansızın ince uzun ve siyah mermerden yapılma masanın başında oturan adam konuştu.
"Ben bu komiteye güveniyorum."
Masanın etrafındaki bütün gölgeler aynı anda başlarıyla onayladılar. Ve kapı birden açılıverdi. İçeri uzun boylu ve tıpkı diğerleri gibi soluk tenli biri girdi. Bronz saçları rüzgarsız odada dalgalandı ve masaya doğru ilerledi. Tek boş koltuk, az önce masanın başında konuşan kişinin tam karşısındaki koltuktu. Oturmakta tereddütlü gibiydi. Oturmadı. Gözleri masanın başındaki adama kenetlenmişti ve kulakları havaya doğru gerilmişti. Çıt çıkmayan odada birşeyler dinliyormuş gibi bir hali vardı. Az önce konuşan gölge kolunu ona doğru uzattı ve şefkatli bir sesle :
"Otur."
diye emretti. İçeri giren adam büyük bir dikkatle koltuğu çekti ve oturup ellerini aşağıya sarkıttı. Bunu yaparken bile bakışları gölgeden ayrılmamıştı. Ama sonra dudakları aralandı. Sesi de ifadesi kadar donuk ve soğuktu.
"Benden ne istiyorsun Corin ?"
Bunu o kadar hızlı söylemişti ki dudaklarının ayrılmasıyla, birleşmesi bir olmuştu. Corin masaya doğru eğildi ve dikkatle adamı inceledi. O da aynı hızda konuşmaya başladı. Sesi daha tok ve otoriterdi.
"Aaron, seni oğlum gibi bil-"
"Ama ben asla seni babam gibi bilmedim."
diye sözünü kesi Aaron. Corin bunu duymazlıktan geldi tıpkı diğerleri gibi.
"Zamanın geldiğini düşünüyoruz."
Aaron'ın surat ifadesi değişti. Artık tedirgin gibiydi. İhtiyatla bütün gölgelere tek tek baktı. Sanki her an biri, elinde bir baltayla üstüne atılcakmış gibi herkesi dikkatle izliyordu. Kaşlarını çattı ve arık koltuğuna yayılmış gibi görünen Corin'e baktı. Kırmızı gözleri öfkeyle parlıyordu karanlıkta, tıpkı dudakları gibi. Ama hiçbir şey söylemiyordu, sadece Corin'e odaklanmıştı.
"Ve buna en uygun kişinin sen olduğunu düşünüyoruz. Yüzyıllardır bu deneyimi tattın. Artık onu daha yararlı şeyler için kullanmanın vakti gelmedi mi?"
Aaron hızl ayağa kalktı ve kapıdaki iki gölge onun yanında bitiverdi. Ardından Corin'in belli belirsiz işaretiyle ikisi de yerine döndü. Odadaki tansiyon yükselmişti ve gölgeler gergin bir şekilde kıparşıyordular. Aaron oldukça kontrollü görünse de bu yüzündeki isyankarlığı gizleyecek ölçüde değildi. Arkasını döndü ve hiçbir şey söylemeden kapıya doğru bir adım attı. Ansızın odanın öteki ucundan bir gölge süzüldü. Kırmızı gözleri yoktu diğerleri gibi. Ve her nasılsa o karanlıkta yüzü görünüyordu. Yaşlıydı ve beyaz sakalları hara hizasına kadar gelmişti.
"Aaron sana ve arkadaşlarına ihtiyacımız var."
Sesi çok derinden geliyordu.
"VA'yı tekrar canlandırmalısın, oğlum. Buradaki herkes sana güveniyor. Karanlığa karşı verdiğimiz mücadelede bayrak artık senin-"
Sesi gittikçe zayıfladı ve yere yığıldı. Kimse kıpramadı Aaron dışında. Az önce arkası dönük onu dinlerken, bir saniye içinde şimdi onun başucunda saçlarını okşuyordu. Bedeni canlılığını yitirmişti. Aaron ise ona baktıkça acı içinde kıvranıyordu. Yaşlı adamın başını nazikçe yere koydu ve buğulu gözlerle ayağa kalktı. Elinde bir kağıt vardı ve muhtemelen yaşlıdan almıştı onu. Corin merakla elindeki kağıda bakıyordu. Belli ki onun da bilmediği birşeydi. Aaron ona dik dik baktı.
"Yapacağım."
Ses henüz kulaklara varmıştı ki o çoktan odadan ayrılmıştı. Corin ve diğerleri memnun ifadelerle koltuklarıda erir gibi oldular ve oda sukutun çığlığından kurtulup yeniden huzura kavuştu.
