Teras ~ 2. Kat

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Elimi tutması üzerine ona gülümsedikten sonra, malikanenin karanlık bahçesine yöneldim. Aslında asa falan hikayeydi; sadece onun tenine birkaç dakika da olsa dokunabilmek içindi hepsi. Aslında malikaneye olması gerekenden, beş dakika kadar geç ulaşmıştık. Tabii bu da benim gösterimin bir parçasıydı. Havanın karanlık oluşundan yararlanarak malikanenin çevresinde birkaç tur atmıştık. Bir yandan da kalp atışlarını dinlemiştim yorulmuşa benzemiyordu ama amacım da bu değildi zaten. İpeğimsi tenini baş parmağımla okşadım, evin kapısını açarken. Bunu yaptığında içim bir hoş olmuştu. Sanki omuriliğimi, tüyle gıdıklıyordu birileri. Göz ucuyla ona baktım ve onun da bundan hoşlandığını gördüm.

Kapıyı açtım ama ışığı yakmadım. Terasa kadar da olsa onun elini tutmaya, o sıcaklığı hissetmeye devam etmek istiyordum. Beline nazik bir dokunuşla, onu merdivene yönelttim. Elimi tekrar indirmiştim ama bir elim hala onun eline kenetliydi. Yol boyunca konuşmamıştım ama o sırada bir uyarı yapma gereği duydum.

"Dikkat et lütfen, merdivenler biraz dik olabilir."

Öyle değillerdi ama bunu nezaketen söylediğimi o da farketmişti. Başıyla onayladı ve ihtiyatı elinden bırakmayarak ikinci kata kadar çıktı, benimle birlikte. İkinci kat daha aydınlıktı; malikaneyi denizden yansıyan mehtap aydınlatıyordu. Birden yüzünün mehtapta daha güzel göründüğünü farkettim, daha büyük bir güzellik olamayacağını düşünürken.

Ortam artık aydınlıktı ama elini yine de bırakmamıştım. Rahatsız olmuşa benzemiyordu; elini çekmek için herhangi bir hamlede bulunmamıştı. Terasa vardığımızda, sanki dans biter de partnerinizi yeniden oturacağı yere yönlendirirsiniz ve o esnada da ellerinizi havada kalır ya, aynı onun gibi olmuştu. Masaya geldiğimizde elini bırakmaksızın ona doğru yöneldim ve oturabilmesi için sandalyeyi biraz geriye çektim. Gülümsedim ve bir sincabın masumluğunu anımsatan gözlerine dikkatle baktım.

"Lütfen."

Gülümsedi ve onun için çektiğim sandalyeye oturdu. O otururken ben de masaya daha yakın olması için sandalyeyi biraz itekledim. Tam kendi sandalyeme yönecelecektim ki ellerimizin ayrılma zamanı geldiğini farkettim. O da farketmişti. O an göz göze geldik, ortama bir hüzün hakimdi. Sanki bir daha birbirimizi hiç göremeyecekmişiz gibi ... Bu durum karşısında üzülmesini istemedim. Tekrar gülümsedim ve onun elini nazikçe masaya bıraktım. O kadar kırılgan görünüyordu ki ... Onu incitmemek için çok dikkatli hareket etmem gerekiyordu.

Kendi sandalyeme doğru yöneldim. Oturduğumda onunla tekrar göz göze geldik. Sandalyeler karşılıklıydı ve aramızda sadece bir masa vardı. Max'in dediğini dinleyip daha büyük bir masa almadığım için kendimi takdır ettim ve ona hayran hayran bakmaya başladım.

"Kahve ?"

Ona alkol ikram etmek istemiyordum. Aksine daha uzun süre ayık kalması için çabalıyordum.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Ptsi Mayıs 11, 2009 7:35 pm

Kendimi hiç hissetmediğim kadar iyi hissediyordum.Kalbim biraz olsun sakinlemişti,kanım damarlarımdan sıcacık akıyordu.Cigerlerim Aaron'nın teninden gelen tatlı mayhoş bir kokuyla dolmuştu.Ona baktım ve sanki bir şeyler düşünüyor gibiydi,şuan onun ne düşündügünü bilmeyi çok isterdim.
Elimi tutuşu o kadar güzeldiki kendimi bulutların üstünde uçuyor gibi hissediyordum.Bir şey söyleyip bu anı bozmak istemiyordum,bunun için sesizligimi korudum.
Karanlıkta yürürken bir sakarlık yapmamaya dikkat etmeye çalıştım aptalca birşey yapıp onu kendimden uzaklaştırmaktan korkuyordum.
Hava karanlık oldugu için gittigimiz yönü tam olarak fark edemiyordum ama yanımda o kadar harika bir rehber vardıki o yanımdayken her yere gidebilirdim.
Parmağının elimdeki küçük dokunuşlarını hissetim ve bu kendimden geçmemi sağladı,bu çok hoşuma gitmişti ve sanırım onunda hoşuna gidiyordu.Bu hoşuma gitmektende öte bir duyguydu sanki bir uçurumdan atlar gibi heycana kapılmıştım.

Eve geldigimizi ancak onun kapıyı açışıyla anladım; evin içeriside dışarısı gibi karanlıktı,çok az şey görebiliyordum.Işıgı açacagını düşündüm ama açmadı,ben bunu düşünürken onun kollarını belimde hisseim bu beni neredeyse heycandan öldürecekti.Zaten şuana kadar nasıl bu heycanla yaşadığıma şaşıyordum.Beni çok azda fark etsem merdivenlere dogru yöneltmişti;eve gelene kadar o harika sesini hiç duymadım ve bu biraz hüzünlenmemi sağladı.Sanki zihnimi okurcasına konuşmaya başladı.

"Dikkat et lütfen, merdivenler biraz dik olabilir."

Öylemiydi bunu hiç fark etmemiştim.Biraz daha dikkatli olmak istedim merdivenlerden düşüp bu anı bozmak istemiyordum ve bunun için ona biraz daha yaklaştım;bu çok...çok fazla hoştu,onun verdigi tepkiyi ölçmek için bir an başımı kaldırdım ve onunda bundan rahatsız olmuş gibi bir hali yoktu.
Merdivenlerden her çıktıgımızda etraf biraz daha aydınlıyordu en azından çok azda olsa nereye adım attıgımı fark edebiliyordum.
Terasa çıktıgımızı fark ettim;o kadar harika bir manzarası vardıki biranda büyülenmiştim.Onun harika yüzüne vucüduna baktım burada daha harika görünüyordu sanki manzara ile özleşmiş gibiydi onun bu güzelligini anlatacak kelimeleri bulamıyordum,daha önce hiç bu kadar harika birşey görmemiştim ve ben artık nefes aldıgımı bile bilemiyordum gerçi bunun şuan bir önemi bile yoktu onu gördükten sonra hiç birşeyin benim için bir önemi yoktu.

Elimi bırakmasından korkuyordum hiç bırakmasaydı sonsuza kadar elimi tutsaydı,hep yanımda olsaydı;çokmu birşey istemiş olurdum.
Masanın etrafına geldigimizde benim oturmam için bir elimi bıraktı o eli geri tutmamak için kendimi zor tuttum.Etraf biraz aydınladıgı için herşeyi daha rahat göre biliyordum.
O harika gülümsemesi ile bana gülümsedi,önce bunu kendim düşlüyorum sandım ama o kadar harikaydıki,gözleri o kadar muhteşemdiki bu düşlenemiyecek kadar kusursuzdu.

"Lütfen"

Sesini yine duymuştum muhteşemdi,sesi çok net ve çok dinlendiriciydi.Ama karşıma geçe bilmek için elimi bırakması gerekmişti ve ben bıraktıgı an göğsümde bir acı hissettim.Ama o muhteşem gülümseyişlerini görünce biraz rahatladım.Karşıma geçti ve gözlerimi onun gözlerine odakladım.

"Kahve?"

Süper fikirdi zaten alkol içip kendimi kaybetmek istemezdim böyle bir anı mahvedecek birşey yapmak istemiyordum.Çok sesiz kalmıştım ve fazla dayanamıyıp onun gözlerine bakarak konuşmaya başladım.

"Harika olur."

Sözlerim sesizligin içinde adeta yankılanmıştı ama ben buna aldırmadım ve gözlerimi hiç çekmeden onun büyüleyici gözlerine bakıyordum.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Harika olur."

Onayı almama rağmen yine de yerimden kalkamıyordum. Gözlerine ölesiye tutulmuş olduğum olsa, siye düşündüm. Gözlerim bir an masada duran ve az önce ellerimden ayrılmış olan ipeğimsi parmaklarına ilişti. Bir an onları tekrar ellerimin arasına almak için karşı konulamaz bir arzu hissettim. Ama gözlerimi tekrar onun gözlerine kaydırarak bu duygudan kurtuldum. Gülümseyişi o kadar mükemmeldi ki ... Yanağında oluşan gamzeler sanki birer buse beklermişçesine sokulmuştu yanaklarına. Bu manzaraya daha fazla dayanamayacağımı anlayyınca yavaşça kalktım masadan. Kapıya kadar insan adımlarıyla gittim. Onun görüş mesafesinden çıktığımdan emin olunca da vampirlik vasıflarımdan biri olan koşu yeteneğimi kullanarak, üç saniye sonra tekrar aynı yerde belirdim, elimde iki kahve fincanıyla.

Onu görür görmez, ondan ayrı kaldığım saniyelerin bana bahşettiği hüzünden kurtuldum ve eski gülümsemem usulca yerleşti yüzüme. Erken geldiğim için biraz afallamış görünüyordu. Ama fincanı önüne koyduğumda bu duygunun yavaş yavaş kaybolduğunu hissettim. Şimdi başını bana kaldırmış gözlerimin içine bakıyordu. Az evvel hareket etmeyen ellerim, şimdi yüzüne dokunmak için imperius laneti uyguluyordu adeta. Gözlerimi ondan ayırmadan yerime geçtim. Onun fincanını, elinin yanmaması için avucumda soğutmuştum. Benimkinden ise hala buhar süzülüyordu. Genelde içecek tercihim bu yönde olmazdı ama Nariel yakınımdayken, bir kurtadam kanı bile içebilirdim. Kahvemden bir yudum aldım ve gözlerine bakmaya devam ettim. Ansızın aklıma sorular yığını hücum etti. Evli mi, sevgilisi var mı, eğer varsa burda işi ne? Yüzüme birden soğuk bir ifade yerleşti Aynı zamanda gerekenden de ciddiydi. Bu düşünceyi zor da olsa kafamdan kovdum ve eski neşemle gülümsemeye devam ettim.

Aklıma gelen ampülle neşem daha da arttı. Omzumun arkasından, dolunayı gözetleyen ve muggleların "hamak" dediği şeye baktım. O da bunu farketmiş olmalıydı ki o tarafa bakıyordu. Tekrar ona döndüm ve :

"Denemek ister misin?"

diye sordum. Daha cevabı beklemeden ayaklandım ve daha rahat kalkabilmesi için sandalyeyi çekmeye hazırlandım. Çıldırmak üzereydim. Kokusu o kadar güzel ve çekiciydi ki. Ona sarılmamak için bir süre zihinsel savaş vermem gerekti.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Salı Mayıs 12, 2009 7:48 pm

Aaron,sadece bir kaç santim uzagımdaydı.Vücumdaki elektrik beni şaşkına çevirdi.Bu elektriği bundan daha güçlü hissetmem mümkün değildi.Ona dokunmak,o kusursuz yüzünü okşamak için yanıp tutuşuyordum.Delirmek üzereydim.
Gözlerimi ondan alamıyordum.Gözleri karanlıkta bile öldürücü derecede etkileyiciydi.Soluğumun kesildiğini fark edince gözlerimi başka bir yöne çevirdim.Ama bunu başaramıyordum.Neden başım dönüyordu sanki?
Kahveleri yapmak için masadan kakmıştı onun uzaklaşını seyredirken içimde bir acı hissettim,sanki bir daha göremiycekmişcesine.O masadan kalkıp ve gözden kaybolduktan birkaç saniye sonra;elinde iki fincan ile geri dönmüştü.Buna gerçekten şaşırmıştım,nasıl oluyorda bu kadar hızlı hareket edebiliyordu? Bu imkansızdı,gerçi kendisi imaknsız denilecek biriydi.Bunun üstünde pek fazla kafa yoramadım çünkü o yine büyüleyici gülümsemesi ile bana gülümsüyordu.
Bana uzattıgı fincanı gülümseyerek aldım.Fincanların içi çok sıcak olmasına ragmen elimi yakmamıştı.Kahvemden bir yudum aldım ve sıcaklıgı içimi ısıttı.O kadar güzeldiki hele bu Aaron'nın yapmış olması,o harika kokusunu içimi çektim ve ona gülümsedim.Fincanımı yavaşça masaya bıraktım ve onun etkileyici gözlerine bakmaya başladım.Sanki kendi içinde birşeyler tartışıyor gibiydi,nedenini anlıyamadıgım ani bir hüzün var gibiydi ama bunun neden kaynaklandıgı hakkında en ufak bir bilgim yoktu.

"Denemek ister misin"

Yine o harika sesini duymuştum her duyuşumda kalbim daha hızlı,kanım daha sıcak akıyordu.Onun göstermek istediği yöne baktım ve bir "Hamağı"gösteriyordu.Kısa bir teredüt yaşadım,aslında onun söyledigi herşeyi hiç düşünmeden yapardım ama bunu onun nasıl karşılayacagını bilemiyordum.Ama o ben bunları düşünürken sandalyemin yanına gelmişti ve beni bekliyordu bu rahatlamamı sağlamıştı ve ben gülümseyerek oturdugum yerden kalktım.
Hamağa yaklaşınca oturmama yarıdım etti.Hemen yanıma oturunca içimde anlam veremedigim bir sevinç ve heyecan dolmuştu.Ben manzaraya bakarken konuşmak istedim ve gözlerimi manzaraya dikerek konuşmaya başladım.

"Bu muhteşem...daha önce hiç birşeyden bu kadar etkilenmemiştim."

Aslına o bunu manzara için söylemiş olduğumu düşünüyordu ama ben bunu manzara için digil aksine onun için söylemiştim gerçi zaten bu manzarayı muhteşem yapanda kendisiydi.
Hamağın dinlendiriciligi kendimden geçmemi sağlıyordu ben kendimi kaybetmemek için ugraşmaya çalıştım.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Yerinden en az kendi kadar zarif - daha zarifi olamazdı zaten - bir şekilde kalktı ve benimle birlikte hamağa doğru süzüldü. Yüzümdeki gülümseme bir kat daha artmıştı. Artık sevin. içinde haykırmamak için kendimi zor tutuyordum. Hamağa oturduğumuzda, yakınlığımızdan dolayı kollarımız birbirine temas ediyordu. İçimi bir heyacan bastı. Tatlı nefesi ve düzensi kalp atışları kulaklarımda yankılanıyordu. Ben, Nariel'in insanı mest eden ve kesinlikle insanüstü olan güzelliklerini düşünürken, o da konuşmaya başladı.

"Bu muhteşem...daha önce hiç birşeyden bu kadar etkilenmemiştim."

Göz ucuyla baktığımda mehtabı gözlüyordu. Bu ifadesine karşılık olarak başımı tam olarak ona doğru çevirdim. Bunu farkedince o da bana döndü ve yanakları pembeleşti. Nefesini yüzümde artık çok daha net hissedebiliyordum. O masum bakışları ... Gözlerine hayran hayran baktım. Sonra sadece onun duyabileceği bir tonda yüzüne doğru fısıldadım.

"Bende. Daha önce hiçbir şeyden bu kadar etkilenmemiştim."

Bunu söylerken bile içimde milyonlarca kelebek uçmuştu ki artık tartışmaya hacet yoktu. Ona tartışmasız ve kayıtsız bir şekilde aşık olmuştum. İlk bakışta aşk dedikleri şey bu olsa gerekti. Gözlerine ve yeni yetme bir kirazı andıran dudaklarına baktım. Kusursuzdu. Tıpkı pürüzsüz ve ay ışığında mükemmel bir görünüm kazanan teni gibi. Dalgalı saçlarından gelen koku ise dünyanın bütün çiçeklerine bedeldi. Kıyas bile götürmezdi. İçimde, elimi onun yanağında gezidrmek için karşı konulamaz bir istek duyuyordum. Kendimi kontrol altına almaya çalışırken hala onun, kelimelerle anlatamayacağım derecede güzel, gözlerine bakıyordum. Bundan rahatsız olmaması ve karşılık vermesi beni rahatlatıyor, sonsuzu onunla getirme isteğimi körüklüyordu.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Çarş. Mayıs 13, 2009 6:03 pm

Onunla dolaşsak dünyanın en güzel sokaklarını,onun harika gözlerine özgürce bakabilsem ve boynuna sarıldığımda bedeninin bütün kokusunu içime çekebilsem hatta ara da bir bana bütün gününün nasıl geçtigini ayrıntılarıyla anlatsa...
İlk öpücüğüm de son öpücüğüm de onun dudaklarında yaşasam.Onun kokusunu her hissetigimde aklımda binlerce düşünce meydana geliyordu.Şimdi birbirimiza daha yakın duruyorduk ve ben onun elini tutmamak için kendimle savaşıyordum.Bana baktığını hissedince kendime engel olamayıp ona döndüm.Büyüleyici gözleri kafamı delip geçip,beynime işliyordu sanki.Eminim bu heycanla yüzüm kızarmıştır;ben bundan nefret ediyordum.
Onun harika sesini tekrar duyuyordum.

"Bende. Daha önce hiçbir şeyden bu kadar etkilenmemiştim."

Ona söyliyecek mantıklı bir şey bulamıyordum.Söylediklerinden o kadar etkilenmiştim ki nasıl konuşmam gerektigini bilemiyordum.İlk defa birinden bu kadar etkilenmiştim,ilk defa kendime hakim olamıyordum;ben ona aşık olmuştum.
Birbirimize çok yakındık ve buda içimdeki ona dokunma arzusunu dahada güçlendiriyordu.Ondan ayırmadığım gözlerimi tekrar ona odakladım.Daha fazla dayanamıyordum.Aklım,duyğularıma engel olamıyordu.Parmağımı onun kusursuz yüzüne doğru yaklaştırdım ve bembeyaz olan tenine dokundum.Yüzü pürüzsüzdü,havadanmı anlamadım ama teni çok soguktu.
Bana şaşırmışcasına bakıyordu;sanırım böyle bir şey beklemiyordu.Ben daha önce hiç bu kadar harika bir şey görmemiştim.

"Gözlerin harika.Sen...sen imkansızsın."

Kontrolümü elime aldığımda,elimi hemen çektim.Bunu nasıl yapa bilmiştim,nasıl kendimi bu denli kaybedebilmiştim.Gözlerimi hemen ondan çektim ve aşağı bakmaya başladım.Onun verecegi tepkiden korkuyordum,beni bir aptal olarak gördügüne emindim kendine hakim olamıyan bir aptal.Ama nasıl karşısında birinin kendisinden etkilenmemesini beklerki.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Söylediğim
hoşuna gitmiş olmalıydı; gözlerinin içi gülüyordu. Onun çikolata kahvesi gözlerinden kendimi alamazken yanağımda küçük bir dokunuş hissettim. Şaşırmıştım ama bu sevinmediğim anlamına da gelmezdi. O da şaşırmış gibiydi. Ve etkilenmiş ... Elini kendi ellerim arasına alıp dudaklarında hayat bulmayı hayal ettim. Sadece hayal West, diyerek kendimi bu düşünceden kurtardım. Bu hayallerle kendime eziyet etmek istemiyordum. Olmayacak bir şeyin hayaliyle ...

"Gözlerin harika.Sen...sen imkansızsın."

Bunu söylediğimde şaşkınlığım bir kat, sevincim iki kat daha arttı. Tam elini kavramak için elimi kaldıracaktım ki, o elini geri çekti. Gözlerindeki parıltı kendini hüzüne bıraktı ve yere bakmaya başladı. Pişman mı olmuştu? Öyle olmasını gerektiricek bir şey yapmamıştım. Belki de sadece, birkaç saat önce tanıştığı biriyşe bu kadar yakınlaşmak o kadar da hoşuna gitmiyordu. Ama öyle olsa benimle buraya gelir miydi?

Aklımın dönme dolapları son hız dönerken ben ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Onu kırmak istemiyordum ya da incitmek. Ama o çok ... Kırılgandı. Her dokunuşum kontrollü olmak zorundaydı. Aksi takdirde bir katliyam yaşanırdı. Zihnimi de dizginlemeliydim ki bu konuda pek de zorluk çekmiyordum. Tekrar ona baktım. Acı çekiyor gibiydi. Ve bu benim de bir azapla kavrulmama neden oluyordu. Elimi kaldırdım ve yavaşça onun çenesin götürdüm. Küçük bir dokunuşla yüzünü kaldırıp kendime çevirdim. Amacım sadece gözlerine bakıp bunun yanlış olmadığını göstermekti. Ama zihnim beni başka yönlere götürüyordu. Ona doğru eğildim. Aramızda sadece bir santim almıştı ve onun nefesini artık daha yakınımda hissettiğim için heyecan duyuyordum. Onu öpücektim. Ama çok dikkatli olmalıydım. Herhangi bir kontrol dışı hareket onun incinmesini tetikleyecekti. Yanlış birşey yapmamaya çalıştım ve dudaklarımı onunkilere bastırdım.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Çarş. Mayıs 13, 2009 7:07 pm

Yaptığım şeyden pişman değildim.Sadece ondan ayrılmaktan korkuyordum,bana kızıp buradan gitmemi isteye bilirdi ve ben napacagımı bilemiyordum.Onun gözlerine bakamıyordum,ne ile karşılacağımı bilemiyordum.Kendimi son noktada tutmuştum artık buna dayanamıyordum ona bu kadar yakınken bu kadar uzak olmak...bir işkence gibiydi.
Bunları düşünürken aklımın bir ucunda başka bir soru kafamı kurcalıyordu.Bir sevgilisi veya eşi yada sevdiği biri varmıydı? Bunları düşünürken içimde bir acı hissetim,gerçekten sevdigi biri varsa beni neden buraya davet etmişti?Neden böyle bir şey yapmamı saglıyacak kadar yakınlaşmıştık.Artık bir şeyler söylese,istediği herşeyi yeterki bir tepki verse.
Onun sesini duymadım hiç bir şey söylemedi.

Bana yaklaşmıştı nefesini kendime hiç olmadıgı kadar yakın hissettim.Bu dahada heycanlamamı sağladı bir kaç dakika önce normale dönmeye başlayan kalp atışlarım yine delice atmaya başlamıştı,nefes alamıyordum,hareket edemiyordum.
Benim asla beklemediğim bir tepki vermişti,artık bir bütün gibiydik.Dudaklarımı asla geri çekmedim ona olabildigince daha çok yaklaştım artık kendimi kontrol etmeyi bırakmıştım.Ondan ayrılmak istemiyorum,beni bırakmasını istemiyordum.Sonsuza dek sonsuza dek böyle kalmak istiyordum.Harika kokusunu hissede biliyordum,dünyadaki herşeyden güzel kokuyordu.
Ben kendimi kaybetmiştim ama o çok dikkatli davranıyordu,sanki beni korumaya çalışır gibi.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Kendini tamamyle bana bırakmıştı. Ben de aynısını yapsam neler olurdu; düşünmek bile istemiyordum. Kontrollü olmaya çalışıyordum ama onun aşk dolu öpücükleri bu konuda bana yardımcı olmuyordu. Aşk ... O da bana karşı aynı duyguları hissediyor olmalıydı. Bunun verdiği sevinç ve coşku kendimi kontrol etmemi bin kat daha zorlaştırıyordu.

İlk kez birini öpüyordum ki zaten ilk kez birine karşı alaka duymuştum. İlk aşkım. Ve son. Öyle olacaktı. Onun benden ayrıldığı gün ben de bu dünyadan ayrılacaktım. Ama onun ömrü oldukça kısaydı. Bunu düşününce yıllar önce durmuş kalbime bir acı saplandı. Ama bu acıya dudağıma tekrar coşkuyla bastırması üzerine yitirdim. Ama kontrolümü de yitirmeme ramak kalmıştı. O'nun ilk ve son aşkım olmasını istiyordum, ilk ve son karşılaşmamızın olmasını değil.

Olabildiğince nazik bir şekilde dudaklarımı ondan ayrıdım ve onu kendimden uzaklaştırdım. Ama bunu bir red olarak algılamasını istemiyordum. O yüzden kolumu onun beline doladım ve kendi göğüsüme yasladım. Bu gerçekten çok zordu. Onun beni baştan çıkarması çoşkuyla akan bir nehir, kırılganlığı ise bir set gibiydi. O seti kırdığım an nehir yolunu şaşıracak ve yanlış yönlere sapacaktı. Bunun olmasına izin vermemeliydim.

Elimi belinden saçlarına kaydırdım ve küçük dokunuşlarla ellerimi saçlarında gezdirmeye başladım. Birşeyler söylemem gerektiğini düşündüm. Bu sessizlik gittikçe daha rahatsız edici bir hal alıyordu. Ama konuşmamın onu korkutmasını istemiyordum. Şu anki coşkuma engel olamayıp sesime yansıtırsam, muhtemelen sihir bakanlığı alarma geçerdi. Bu düşünce yüzümde ufak bir tebessüme sebep oldu. Sol elimle tekrar yüzünü bana çevirdim. O kadar mükemmel yüz hatları vardı ki ... Elimi bir süre çenesinde, elmacık kemiklerinde ve son olarak dudaklarında gezdirdim. Sonra diğer kolumu da ona doladım ve fısıltı tonunda konuştum.

"Bugünün geleceğini düşünmüyordum. Yüzyıllardan sonra ..."

Kaşlarım çatıldı ve vucüdum gerildi. Bunu şimdi mi öğrenmeliydi? Zaten ondan saklamayı bir an bile düşünmemiştim ama bu şimdi mi olmalıydı ? Kendimi şaşkın bakışlarına hedef olarak hissettim ama ne ona bakabildim, ne de bakışlarımı odaklandığı yerden kurtarabildim.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Perş. Mayıs 14, 2009 7:36 pm

Artık kendimi kontrol etmeyi bırakmıştım.Hiçbir zaman hiçbir şeyi bu kadar istediğimi hatırlamıyordum.Onun dudaklarında sanki yeniden yaşam bulmuştum.Sanki beni yıllarca uyuduğum uykudan uyadırmıştı o artık benim prensimdi.
Hayatımın en güzel gecesiydi,hiç bitmesini istemiyordum.
Daha önce kimseye karşı bu denli güçlü duygular hissetmemiştim.Ben hayatımda ilk defa aşık olmuştum.Onun dudaklarına dahada bastırıyordum artık kendimi kontrol etmek istemiyordum.Kalbim göğsümden fırlayacak gibiydi.Ama ben hiç oldağım kadar mutluydum,hiç hissetmediğim kadar huzurluydum.
Ben ne kadar kontrolsüz davranıyorsam oda o kadar kontrollü davranmaya çalışıyordu;nedenini anlıyamadım.Sanki bir şeylerden korkuyordu yani aslında kendi için değilde benim için gibiydi bu gerçekten çok ilginçti.İnsaları rahatlık anlıya bilirdim,yani bir insanı istemedigi şeyi yaparken anlamanız kolaydır yada sevdigi bir şeyi yaparken...ama ben şuan onu anlıyamıyordum onun ne hissetigine dair en ufak bir ışık göremiyordum.Ondan...ondan farklı olan birşey vardı ve ben bunu anlıyamıyordum.
Ama her ne olursa olsun ben ona koşulsuz ve geri dönülmez bir biçimde aşık olmuştum.

Dudaklarını yavaşça benden çekmişti bunu yaparken bile o kadar harikaydıki;ben mecburen yavaşça çekildim.Elini belime dolayıp beni göğüsüne yasladı.Bu inanılmaz bir duyguydu bunu anlatmak imkansızında ötesindeydi.Onun yanındayken her şey o kadar harika görünüyorduki.Şuan için bütün hayatımı verirdim.

"Bugünün geleceğini düşünmüyordum. Yüzyıllardan sonra ..."

Sesi...sesini her duydugumda içimde anlam veremediğim bir huzur dolanıyordu.Söyledigi sözleri dinlerken kafam tek bir noktaya takılmıştı "Yüzyıllardan sonra..."bunun sadece güçlü bir vurgu oldugunu düşündüm ama öyle değildi;sesi çok gerçekti sanki gerçekten yüzyıllardan beri beklermişcesine.Kendi içimdeki düşüncelerle boğuşurken sanki benden bir ceap bekliyor gibiydi ama ben ne söylemem gerektiğini bilemiyordum.

"Bu anın,senin ve senin için hissetiklerimin,benim için ne demek oldugunu tahmin bile edemesin"

Söylediğim her söz gerçekti kendim bile buna şaşırıyordum.Ona bunları söylerken kafm sürekli "yüzyıllar"diye tekrarlıyordu,ne demekti bu?

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Kokusu insanı mayıştıracak derecede güzel ve tatlıydı. Ama insanlığımı yüzyıllar önce kaybettiğim için benim boğazımı yakarak onun kanını emme içgüdümü tetikliyordu. Başımı yana çevirdim ve alnına bir öpücük kondurdum. Ve aşırı dozda likörü andıran kokusunu sonuna kadar ciğerlerime doldurdum. Kendime daha sıkı yasladım onu. Kontrolü gittikçe zorlaşsa da, bir santim uzağımdayken bile dünyanın öbür ucundaymış gibi geliyordu. Parmaklarımı yüzünde gezdirdim. O kadar kırılgandı ki ... Dudağına geldiğimde ise duraksadım. Elimi yanağına kaydırdım ve dakikalarca gözlerinin içine odaklandım.

Sonsuza kadar ona böylece bakabilirdim. O denli güzeldi ki. Az önce söylediğine bakılırsa da yüzyıl işini pek ciddiye almamış bunun bir mübağala olduğunu düşünmüştü. Düşünceler ... Onları göremiyordum. Belki de görmek istemiyordum. Sebebi her ne olursa olsun bu olayın heyecanını ikiye katlıyordu ve bu durumdan memnundum. Gerçi şu dakikadan sonra, o yanımdayken hayatımın her safasında mutlu olacakmışım gibi görünüyordu, yine de bu benim için bir sorun teşkil etmiyordu.

Elimi yanağından koluna doğru indirdim ve ona zarar vermemek için parmağımı nzaikçe dokundurdum. Sanki kolunda bir rota çiziyordum. Bu durumdan rahatsız değil gibiydi. Dolunaya döndüm ama yerinde değildi. Kaç saattir buradaydık ? O bir insandı ve uyumak zorundaydı. Ayın bukunduğu yere bakılırsa gece 3 sularıydı. Telaşla ona döndüm.

"Uyumalısın."

Sesim o kadar içten çıkmıştı ki, aynada bunu kendime desem -her ne kadar imkansız olsa da- ben bile uyuyabilirdim. Ama o biraz naz yapacak gibi görünüyordu. Bundan şikatçi olmazdım. O henüz cevabını vermemişken :

"Yalnızca bir saniye."

dedimve koşup odamdan penye bir yorgan getirdim. Gerçekten de bir saniye sürmüştü. Peki bunu ona nasıl açıklayacaktım ? O an anladım; söz konusu Nariel'ken bütün odaklarımı yitiriyordum. Uykusundan dolayı bunu farketmeyeceğini düşündüm başta ama gözlerine baktığımda, en ufak bir uyku izine bile rastlayamamak beni hayal kırıklığına uğrattı. Sustum ve yavaşça yorganı üzerimize örttüm.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat C.tesi Mayıs 16, 2009 9:16 pm

Ona yakın olmak,kokusunu içime çekebilmek,ona dokuna bilmek...eger birine aşık olmuşsanız bunlar sizin için hayat demektir.Yaşamanız için gerekli olan herşey dir tıpkı şuan benim yaşama için gerekli olan şeyler gibi.
Nefes alışların arık düzene girmeye başlamıştı;onun yanındayken kendimi daha iyi hissediyordum.Vücudumda gezen parmağını hissediyordum bu inanılmaz bir duyguydu.Onun büyüleyici bakışlarıyla her karşılaştıgımda nefesim kesiliyordu.Hayatım sonuna kadar onun gözlerine baka bilirdim;sonsuzlugun içinde yürümek gibiydi.
Parmakları ateş gibi yana vücuduma her deydiğinde rahatlıyordum,onu hissettigimde nefes alabiliyordum.

"Uyumalısın."

Uyumak?Şuan...onun yanındayken nasıl uyuya bilirdimki,uyuyarak onu görecegim zamanı nasıl kısalta bilirdimki.İlginç olan ise bedenim hiç yorgun değildi.Ama o çok telaşlanmışa benziyordu.Neden kendi içinde telaşlanmıyordu sonuçta benim uykuya ihtiyacım olduğunu düşünüyorsa onunda vardı,ben tam bunları söylemek için ona dönecekken.

"Yalnızca bir saniye."

İnanılmazdı ama gerçekten bir saniye sürmüştü,yerinden kalkmasıyla dönmesi bir olmuştu.Bunu nasıl başarabiliyordu bu imkansızdı kimse bu kadar hızlı olamazdı.Buna gerçekten şaşırmıştım,getirdiği penye yorganı benim üstüme örterken ona şaşkın bir şekilde bakıyordum.Bunu düşününce aklıma; kahveleri getirmek için gittiğindede çok kısa sürmüştü sadece saniyler,Ne demekti bu?Ona döndüm ve konuşmak için derin bir nefes aldım.

"Sen...sen nasıl bu kadar hızlı ola biliyorsun"

Sesimde benim gibi şaşırmış bir biçimde çıkmıştı.Ama o sanki benden böyle bir soru beklemiyor gibiydi sanki sormamam gereken bir bir şey sormuşum gibi bakıyordu.
Soruyu geçiştirmesini istemiyordum ve bunun için açıkca bir cevap beklediğimi anlaması için tüm dikkatimi ona vermiştim.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Sen...sen nasıl bu kadar hızlı ola biliyorsun"

Evet, kaçınılmaz olan gerçekleşmişti. Bu sefer bedenimde herhangi bi gerginlik oluşmadı beklendik bir soru olduğundan. Saçını okşamaya devam ettim. Bu kadar saf bir varliğa yalan söylemek büyük bir günah olurdu. Sani aydınlık ondan doğmuş gibiydi. Sanki güneşi hergün bize yaklaştıran o gibiydi. Sanki kara geceme düşen meşale o gibiydi. Onu incitmemeye çalışarak boynuna sokuldum ve dudaklarımı yanağına bastırdım. Ömrümün sonunakadar böyle durabilirdim. Derin bir nefes aldım ama bu fasıl kısa sürdü. Tekrar eski yerime döndüm. Onu hiçbir şekilde tehlikeye atmak istemiyordum.

Hala beni beklentili bakışlarla süzdüğünü farkettim. Onu atlatmaya çalıştığımı falan düşünmüş olmalıydı. Gözlerinin içine bakarak gülümsedim ve elimi onun yanağına götürdüm. Gerçekleri söyleyecektim ne kadar içimi acıtsa da. Bunu duyunca bir daha beni görmek istemyecekti. Ve hayatım geçirdiğimiz bu birkaç saatten ibaret olacaktı. O gittikten sonra ben de gidip bir kurtadam sürüsüne saldırırdım ve ebediyete ulaşırdım. Ya onunla ya da asla ... Asırlarca beklemiş olabilir ve birkaç saat geçirebilmiş olmam önemli değildi. Eğer bittiyse, herşey bitmiş demekti. Bunu verdiği acıyla gözümdeki bütün ışıltının kaybolduğunu hissettim. Gülümsemem de hiçliğin yanındaydı. Acı çekiyordum. Mimiklerimi kontrol etmeye çalıştım. Onu ürkütmek istemiyordum.

"Nariel. Sanırım bir daha görüşmemeliyiz."

İçimdeki acı, artarak sesime de vurmuştu. Yüzünde şoke olmuş bir ifade vardı. Sanki tek kelime etsem hıçkırıklara boğulacakmış gibiydi. Tıpkı benim gibi ... Elimi yanağına götürdüm. Ona bir süre daha acılı acılı baktım. İşte gerçek aşk gecenin siyahına karışıyordu.

"Şüphesiz üçyüz yıllık ömrümün en güzel üç saatini geçirdim. Bunun için sana ne kadar teşekkür etsem az. Bununla beraber seninle ne kadar zaman geçirsem de az. Ama benimle olmamalısın."

Kafası iyice karışmış gibiydi ama az sonra edeceği isyanı yüzünden okuyabiliyordum. Hala yanağında duran elimi dudaklarına götürdüm nazikçe.

"Ben bir vampirim."

Elimi onun yüzünden çektim. Bekliyordum. Benden çığlık atarak kaçmasını, belki de asa çekmesini bekliyordum. Eğer asa çekerse en ufak bir direniş bile göstermeyecektim. Ölümüm bile onun elinden olduğu sürece kusursuz ve acısız olacaktı.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Paz Mayıs 17, 2009 10:50 am

Kafam karışmıştı,bir kaç dakika önce abartıgımı düşünüyordum ama şimdi onun yüzündeki ifadeyi görünce kesinlikle emindim bana söylemesi gereken bir şey vardı.
Sesizlik karanlıkta bir çığlık gibiydi,zaman adeta durmuştu ben onun sesini duymak için bekliyordum ama o hiç bir şey söylemedi.Dudaklarını yanagımda hissetim,şuan herşeyi unutabilirdim buan sonsuza kadar sürse tam kendimi kaybedecekken zorda olsa kendimi toparladım dikkattimi dağıtmamaya çalışıyordum.
Onun gözlerine odaklandım,sanki söyliyecegi şeyi tartışıyordu kendisiyle neden korkuyorduki,neden söylemiyordu artık beklemekten yorulmuştum ve çıldıracaktım.

"Nariel. Sanırım bir daha görüşmemeliyiz."

Onu birdaha görememekmi,ne demekti bu şuandan itibaren onsuz yaşamayazdım.Bu ölüm demekti.
Bütün vücudum uyuştu.Boynumdan aşağısını hissedemiyordum.Kanımın normalden hızlı pompalamasını kulaklarımda hissedebiliyordum.Başım dönmeye başladı.Ben...ben kendimi kaybetmek üzereydim.

"Şüphesiz üçyüz yıllık ömrümün en güzel üç saatini geçirdim. Bunun için sana ne kadar teşekkür etsem az. Bununla beraber seninle ne kadar zaman geçirsem de az. Ama benimle olmamalısın."

Üçyüz yıllıkmı?Ne demekti bu sesi o kadar kesikin ve gerçektiki söylediği her söz bir gerçegi ifade ediyordu.Gerçekten üçyüz yılmı dedi.
Neden onunla olmamalıydım neden bu söyledigi şeylerin açıklaması neydi neden benden onu bırakmamı istiyordu.Çıglıklar atıp onsuz yapamıyacağımı söylemek istiyordum ama yapamıyordum sesim çıkmıyordu konuşamıyordum.

"Ben bir vampirim."

Vampir.Ne yane benden ayrılmak istemesinin nedeni bumuydu.Bir vampir olmasımı.Gözlerine baktım benden bir şey yapmamı bekliyordu.Ben...ben onusuz yapamazdım ne olursa olsun,bu umrumda değildi ben bundan korkmuyordum sadece biraz şaşırmıştım,ondan nasıl korka bilirdimki.Onun elini tuttum ve gözlerine odaklanarak derin bir nefesl aldım.

"Ben seni seviyorum.Lütfen...lütfen beni bırakma,ben sensiz yapamam,ne olduğun umrumda değil ben sadece seni seviyorum ne olursa olsun.Ve sensiz yapamam."

Sesim bütün acımı yansıtmıştı ve buda onun canını acıtmışa benziyordu.Ben onu incitmek istemiyordum tek istedigim beni anlamasıydı eğer beni bırakırsa yaşıyamazdım onsuz yaşamak istemiyordum.Gözlerimi ondan hiç ayırmadım,benden böyle bir şey istemeye hakkı yoktu onsuz yapamıyacağımı anlamış olması gerekirdi.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Ben seni
seviyorum.Lütfen...lütfen beni bırakma,ben sensiz yapamam,ne
olduğun umrumda değil ben sadece seni seviyorum ne olursa olsun.Ve
sensiz yapamam."

Bu söyledikleri sadece acımın bin kat daha artmasına neden oluyordu. Ben bir yırtıcıydım. Tek dokunuşumda onu öldürebilecek kadar tehlikeli ve kontolsüzdüm. Ama o artık bensiz yaşayamayacağını söylüyordu. Ben de aynı şekilde hissediyordum ama onun boğazımı yakan kokusu karşısında daha ne kadar direnebilirdim; bilmiyordum. Onun derin nefes alışlarını izledim. Dörtde birini ben yapsam şu an cansız bir şekilde yatıyor olurdu.

Ellerim ellerine kenetliydi şu an ; tıpkı kalbim gibi. Damarlarında akan kan çıldırmama neden oluyordu. Acı çekiyordum. Gözlerimi sıkıca yumdum; gözlerimdeki acıyı görmemesi için. Dayanamıyordum ! O an koşarak ondan uzaklaşmayı düşündüm ama onun çekeceği acıyı da hayal edince bütün hayallerime gölge düştü. Ayrılma düşüncesi bile onun perişan olmasına yetmişti. Ayrı kaldığımızda yürüyen bir ceset gibi görünecekti.

Gözlerimi zorlukla açtım. Sanki yüzyıllardır karanlıktaydım ve onun yüzü bir flörosandı. Gözlerimi yakıyordu ama bakmak istiyordum.

"Nariel..."

Sesim titremişti.

"Ben ... Senin için fazla tehlikeliyim. Damarlarındaki kan ... Beni çıldırtmaya yetiyor."

Şaşırmış ve ürkmüştü. Ama görünen oydu ki benden değil; bunun düşüncesinden ürkmüştü. Yine de kendimi rahatlatmama yetmiyordu bu. Boştaki elimi tekrar onun saçlarına götürdüm. Belki de onları son kez okşuyordum. Onu sıkıca sarılmak ve her hücresinin kokusunu içime çekmek istiyordum. Bunu yapabilirdim; eğer onu ebediyete göndermek istiyorsam.

Konu: Geri: Teras ~ 2. Kat Paz Mayıs 17, 2009 3:24 pm

Onusuz bir hayat.Yaşarken ölmek gibi bunu yapamamam ne olursa.Artık zamanın anlamı kaybolmuştu,belkide zaman donmuştu.Nefes almak istemiyordum onsuzluk hiçlik gibiydi.
Ağlamamak için derin nefesler alıyordum biraz olsun kendime hakim olabiliyordum.Elini o kadar sıkı tutmuştumki biraz bırakırsam onu kaybedeceğimden korkuyordum,bir kuş gibi uçup gitmesinden korkuyordum.

Ondan korkamıyordum onu kendimden uzaklaştırmak için bir neden bulamıyordum neden ondan korkamam gerekiyor gibi davranıyordu.Daha önce hiçbir şeyin bu kadar canımı yaktığını hatırlamıyordum,hiçbir şeyi kaybetmekten bu denli korkmamıştım.

"Nariel..."

Gecenin korkunç sesizliğinde sesi bir çıglık gibi çıkmıştı.Sesinden onunda üzgün oldugu anlaşılıyordu.Bu dahada canımı yaktı sanki zaman artık beni öldürüyordu.

"Ben ... Senin için fazla tehlikeliyim. Damarlarındaki kan ... Beni çıldırtmaya yetiyor."

Tehlikeli.Onu tehlikeli kılacak tek bir düşünce tek bir söz bulamıyordum.Bu dünyada onu benim için tehlikeli kılacak hiçbir şey yoktu.
Artık kendime hakim olamıyordum onu kaybetmekten korkuyordum daha fazla dayanamadım ve ağlamaya başlamıştım kendimi tutamıyordum hıçkırarak ağlamaya başladım.
Bir süre sonra derin bir nefes aldım ve konuçmaya çalıştım.

"Sen tehlikeli değilsin.Aslada olamazsın.Lütfen bana bunu yapma lütfen beni bırakma eğer sorun damarlarımdaki kansa onu durdur,ama lütfen beni bırakma."

Beni kollarıyla kendine çekti ve bana sarıldı ve sanki bu davranışım onu üzmüş gibiydi.Ben ise kendime birtürlü hakim olamıyordum göz yaşlarımı bir türlü tutamıyordum.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Sen tehlikeli
değilsin.Aslada olamazsın.Lütfen bana bunu yapma lütfen beni bırakma
eğer sorun damarlarımdaki kansa onu durdur,ama lütfen beni bırakma."

O an içimdeki milyonlarca camdan yapılma kalp kırıldı. Kıymıkları bütün bedenime dağılmış olsa gerekti ki bu acımın sebebini ancak açılıyordu. Ağlıyordu, hıçkıra hıçkıra. Daha sıkı sarıldım ve böyle kusursuz bir canlıyı üzdüğüm için kendime lanet ettim. Anlamalıydım; biz birbirimiz için yaratılmıştık. O bensiz, ben de onsuz bir yaşam sürdüremezdim bundan sonra. Ya hep ya hiç.

Ama bu delilik gibi geliyordu kulağa. Vampir ve insan ... Ateş ve barut ... Onu öylesine seviyordum ki belki de hayatının üstüne lades tutaşacak kadar. Ama bu ladesten de ziyade bir kumardı ! Ve kumarı sadece oynatan taraf kazanırdı ...

Başını hafifçe kaldırıp kendine çevirdim. Gözleri çikolata kahverengisine boğuluyordu sanki. Yüzünü ellerimin arasına aldım ve alnına bir buse kondurdum.

"Hiçbir yere gitmiyorum Nariel."

Sesim eskisi gibi değildi artık. Güven verici ve gerçekti. Bunu o da farketmiş olmalıydı ki gözündeki hıçkıran şelale durulmuştu. Onu kollarıma aldım ve ayağa kalktım. Öylesine sıkı tutunmuştu ki sanki bıraktığı anda kaçacağımı düşünüyordu. Ay ışığında terasta yürüyordum, o ise kollarımda halinden memnun gibiydi. Terasta aşağıya atladım ve saliseler için yerdeydik. Şimdi gecenin örtüsüne doğru yol alıyorduk.