Lanetli Sokak

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Avada Kedavra!"

Yeşil ışık bir çizge halinde asamdan patlayarak, ilerdeki ağacı vurdu. Kan ter içinde kalmıştım. Nerdeydim ben? Etrafta kimse yoktu. Muhtemelen bu yüzden burdaydım. Yine sızmış olmalıyım, diye düşünerek elimdeki asayı cebine soktum. Bu kabuslar sık tekrarlanmaya başlamıştı. Ve bu tür kazalar tekrarlanmaya devam ederse, her an bir masumun canına kıyabilirdim.

Ansızın nerde olduğumu hatırladım. Hollow. Burası Lanetli Sokak olmalıydı. Lordla yaptığım düellodan sonra bu adı almıştı ve kimse burada dolaşmazdı. Yani bir bakıma burası evim sayılırdı. Boynuma sağa, sola yatırarak "küt"lettirdikten sonra susamış olmadığımı farkettim. Bu iyiye işaretti. Zaten susamış olsam da çevrede ne bir kalp sesi ne de insan kokusu vardı.

Başımı geriye doğru atarak yıldızları izlemeye başladım. Max'i düşünüyordum. Uzun zamandır görüşmemiştim onunla ve endişelenmeye başlamıştım. Kayan yıldızla beraber düşüncelerim de lorda kaydı.

"Sen de bu yıldızlardan biri olacaksın."

Konu: Geri: Lanetli Sokak C.tesi Mayıs 09, 2009 3:06 pm

Güçlü bir ses duymuştum ve sesin nerden geldiğini anlayamadım ama içimde öyle bir merak vardıki buna bir anlam veremiyordum bir süre durdum ve etraftan gelen sesin yönünü bulmaya çalıştım;bir süre sonra gittiğim yönden emindim ve hızlanmaya başladım.Ne ile karşılaşacagımdan emşndim diğildim ama bundan korkmuyordum son derece rahattım.Etraf karanlık oldugu için pek birşey fark edemiyordum sadece kısa mesafeleri far edebiliyordum, ve asamı elime alarak "Lumos."dedim ve bianda heryer aydınlanmıştım bu gerçekten işimi görürdü.Etrafın aydınlanmasıyla uzaktaki kişiyi fark etim sadece boyunu göre biliyordum ve ışıktan rahatsız olmuşa benziyordu ve bian bundan rahatsızlık duydum ve hemen asamı kaldırara "Nox."dedim etraf tekrar karanlık olmuştu ve ben hiç birşey göremiyordum derin bir nefes aldım ve sesimi kullanmaya karar verdim;"Merhaba ben...buradan geçiyordum ve sesleri duyunca...siz iyimisiniz?"sesim o kadar gerçekciydiki bu beni rahatlatmıştı ve ona biraz daha yaklaştım.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

Ciğerlerim birden, beni çıldırtacak kadar çekici bir kan kokusuyla doldu. Dha yeni avlanmış olmama rağmen yine de bu kokuya karşı koyamıyordum. Bu bir insana ait olmazdı. Ama bu bir insan değilse, yaklaşan ayak sesleri ve giderek düzensizleşen kalp atışlarının açıklaması neydi ? Öylece kaldım. Eğer kıpırdarsam bana yaklaşan canlının üzerine atılmaktan korkuyordum. Oturduğum banka ellerimle kavradım ve odaklanmak için gözlerimi, az evvel patlattığım ağaca çevirdim.

Yüzüme bir ışık vurdu; rahatsız oldum. Ama yine de ne nefes alıyor ne de gözlerimi kırpıyordum. Kalp atışları daha da hızlandı. Işık söndü. Nefes almadığım için artık onun kokusunu duymuyordum.

"Merhaba ben...buradan geçiyordum ve sesleri duyunca...siz iyimisiniz?"

Eğer bir kalbim olsaydı, muhtemelen onunkine eşlik ederdi. Sağ gözüm seyirdi. Artık kesinlikle bunun bir insan olamayacağı kanaatindeydim. Ama bizim türümüzden de değildi. Ve burnum yanmadığına göre bir kurtadam da değildi. Ama sesi o kadar güzeldi ki ... İnsanın içini okşuyor ve yanaklarına garip bir ısı dalgası yayılmasına neden oluyordu. Başımı bir robot misali yana kaydırdım. Bunu çok yavaş yapmıştım; onu korkutmak istemiyordum.

Gördüğüm güzellik karşısında, bedenim yeniden hareket etme duyusunu yitirdi. Ona boş boş bakıyordum. Dudaklarım kenetlendi. Konuşamıyor ve nefes alamıyordum. Gözlerimse sadece onun gözlerini görüyordu. Bir ceylanı andıran gözlerini ... Buna şükretmeliydim çünkü gözlerim bile hareket etmiyordu. Sadece görüyordu. Yüzümde boş bir ifade olduğundan emindim ama değiştiremiyordum.

Karşımdaki varlığın teni o kadar güzel ve pürüzsüzdü ki ... Sanki kalbinin görüntüsü yüzüne yansıyordu. Kırmızı dudakları, beyaz tenine kasıtlı olarak yerleştirilmiş gibiydi. Kendime hakim olmaya çalışmayı bırakmıştım. Çünkü zaten bütün duyularımı yitirmiştim o varlık karşısında.

Konu: Geri: Lanetli Sokak C.tesi Mayıs 09, 2009 5:33 pm

Oldukça yavaş adımlar atmaya çalışıyordum onu korkutmak istemezdim.O kadar heycanlıydım ki beni neyin bekledigini bilemiyordum,kalbim o kadar hızlı atıyorduki yerinden fırlayacak sandım ve derin nefesler almaya çalışıyordum.
Ona yaklaştıgımın farkındaydım attıgım her adım ona yaklaşmamı saglıyordu ve attıgım her adımda kalbim daha hızlı atmaya başlıyordu.Artık onu fark edebiliyordum gerçi onu nerede olsa fark ederdim o kadar harikaydıki nefesim kesildi.
Daha önce asla onu görmemiştim bundan emindim onu bir kez görsem kesinlikle unutmazdım bu...bu bir...imkansızdı o imkansız denecek kadar harikaydı.
Uzun bir boyu vardı ve karanlıkta fark edilecek kadar beyazdı,bronz rengi saçları dağınık gibiydi.O insan ötesi bir güzelliğe sahipti.Bian kendimi bir rüyada falan sandım ama bu rüya digildi çünkü bu kişi rüyamda bile göremiyeceğim kadar harikaydı.O da bana bakıyordu ama o şaşırmış ve sanki biraz tedirgin gibiydi biraz korktum ve bian ona çok fazla yaklaşmış olduğumu fark ettim neredeyse sadece aramızda bir kaç metre vardı ve bunun onu rahatsız ettigini düşündügüm için bir adım geri attım;aslında bunu hiç yapmak istemiyordum neden bunu bilmiyorum ama o...o muhteşemdi ve ben ona oldukça yakın olmak istiyordum.Onu asla incitmek istemezdim ama sanırım burda bulunmam ona rahatsızlık veriyordu ve ben buna sebeb olduğum için üzgündüm o çok etkileyiciydi ve ben böyle biri karşımdayken napmam gerektigini bilmiyordum.Buna alışık olsa gerek diye düşündüm kim böyle harika birini görüpte etkilenmezdiki ama derin bir nefes aldım ve kendime hakim olmaya çalıştım.Ona birşeyler söyleme geregi duydum ve gözlerimle yere bakarak.

"Şey ben...ben sizi rahatsız etmek istemezdim ama sesler...onlar çok şiddetliydi ve ben birşey oldu sandım...yani sizi...sizi rahatsız ettiysem özür dilerim."

Bu sözleri söylediten sonra burdan gitmemi isterse ne yapacagımı düşünüyordum burdan gitmek istemiyordum biliyorum aptalcaydı ama gitmek istemiyordum ve bu sözleri söyledigim için bian kendime kızdım.Ama o hiç birşey söylemiyordu hiç birşey ve bu beni dahada ürkütüyordu.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Şey ben...ben sizi
rahatsız etmek istemezdim ama sesler...onlar çok şiddetliydi ve
ben birşey oldu sandım...yani sizi...sizi rahatsız ettiysem
özür dilerim."

Rahatsız etmek mi? İster istemez dudaklarımın kenarı sevinçle kıvrıldı. O benden korkmamıştı. Ama yine de tedirgin gibiydi. Bense onun gözünde muhtemelen aptalın teki gibi duruyordum. Kendi kendime kızarken o bir adım geri atmıştı. Olamaz ! Korkmuştu !

Aniden ayağa kalktım ama yine birşey diyemedim ve emindim ki bu benim daha aptal görünmemi sağlıyordu. Birşeyler söylemeliydim. Bu güzellik abidesini asla kaybetmek istemiyordum. Güzelliği beni cezbediyordu. Elimi kaldırmaya çalıştım ama hissizlik tekrar hakim oldu. Az önceki fırlayışım da muhtemelen refleksti. O refleksin bir daha olması için nelerimi vermezdim !

Büyük uğraşlar sonunda elimi ona doğru uzatmayı başardım. Aynısını dudaklarıma da uygulamaya çalıştım ama olmadı. Harika ! Şimdi bei bir sapık zannediyor olmalıydı. Ona doğru bi adım attım. Artık aramızda bir kol mesafesi kalmıştı. Konuşma zamanı geldi ...

"Hayır, rahatsız olmadım. Ben Aaron West Allison."

Nasıl bu kadar akıcı konuştuğumu anlayamadım. Ses tonum da her zamanki gibi çıkmıştı. Bu heycanın ssime yansımaması ben çok mutlu etti. Şimd bakışlarım da yumşamıştı ve uzun kipriklerimin altından bakıyordum. O kadar güzeldi ki ... Onunla geçirdiğim bir saniyeyi bile israf etmekten korkuyordum. Yüzü sanki özel olarak bir porselenden yontulmuş gibiydi. Dokunmak istedim onun pürüzsüz yüzüne. Ama bunu yaparsam kendimi başka bir vampire parçalatacağımı biliyordum ve bu onu bir daha göremeyeceğim anlamına gelirdi. Bunu göze alamazdım.

Konu: Geri: Lanetli Sokak C.tesi Mayıs 09, 2009 7:07 pm

Öylece durmuş ona bakıyordum.O kadar muhteşemdiki biran başım döndü.Onun yanından ayrılmak istemiyordum hiç istemiyordum sonsuza kadar böyle kalabilirdim hiç şikayet etmezdim ama o sonsuza kadar burada beklermiydi onu bilemezdim.Onu birdaha göremiycektim bi kaç saat sonra burdan gidecekti hatta belki bir kaç dk sonra ve ben bir daha onu göremiycektim.Bunu düşününce karnıma bir kramp girdi ve ben gerçekten üzülmüştüm bunu düşünmek canımı yakmıştı.Ben bunları düşümürken birşey elime dokundu onun dokunuşuyla her yerim ateş gibi yanmaya başladı,nefes alamıyordum,artık hiç birşey göremiyorum ve kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.Parmakları dudaklarıma doğru gelince ani bir terredütle bir adım geri çekildim ve bunu yaptıgıma pişman oldum çünkü o üzülmüş gibiydi.

"Hayır,rahatsız olmadım.Ben Aaron Wesr Allison"

Seside kendisi kadar harikaydı sanki muhteşem bir müzik gibiydi sonsuza dek dinlesem asla sıkılmazdım ama sanırım kendimi tanıtmam gerekti ve onun muhteşem gözlerine bakarak.

"Buna sevindim.Benim adım,Nariel Oletha Elenor.Sizinle tanıştığıma çok sevindim"

Bunları söyledikten sonra o harika gözlerinden gözlerimi çekemedim ama o bundan rahatsız olmamış gibiydi ve buda beni rahatlattı.Ona dokunma arzumla başa çıkmaya çalışıyordum ama artık daha ne kadar daya bileceğimi bilemiyordum.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Buna sevindim.Benim adım,Nariel Oletha Elenor.Sizinle tanıştığıma çok sevindim"

Nariel, diye tekrarladım içimden. İsmi de kendi
kadar güzeldi, ya da bana öyle geliyordu. Kendime hakim olamayarak bir
gıdım nefes aldım ve ciğerlerimi onun güzel kokusuyla doldurdum. Ama
bunu yaptığıma pişman oldum. Çünkü o güzel koku beraberinde, kan içme arzusunu da getirmişti. Gözlerimi bir saniyeliğine olsa da acıyla kapattım. Ama bunu ona farkettirmemek için çabucak açtım ve gülümsemeye devam ettim.

Tanıştığına sevindiğini söylediği anda içimde sanki mavi kelebekler körebe oynamaya başlamıştı. Rahatlamış görünüyordu ve onun rahat olması beni de rahatlatıyor, içime bir özgüven duygusunu, bana hakim olması için tetikliyordu. Gözlerindeki derinliği kestiremiyordum, ama bundan şikayetçi olduğum söylenemezdi. Arkasından esen bir rüzgarın saçlarını dalgalandırmasıyla, yüzüme sanki milyonlarca elmas pırıltısı çarpar gibi oldu. Aşık mı oluyordum ? Bunca yüzyıl beklemiştim bunun için. Ve ömrüm boyunca hiç böyle duygular hissememiştim. Bunun verdiği coşkuyla az önce mola veren kelebekler, tekrar uçuşa geçmişlerdi.

Birden ikimizin de bir süredir birbirimize baygın baygın baktığımı gördüm. O da bu durumdan memnun gibiydi, tıpkı benim gibi. Ama ya benim birşeyler söylememi bekliyorsa ? Aptal konumuna düşmek istemiyordum. Artık onun rahatladığını gördükten sonra, kendime öz güvenim tekrar gelmişti. Yüzümdeki gülümsememi onunkine ayarladım ve tekrar konuşmaya başladım, uzun bir aradan sonra.

"Sizin kadar zarif bir bayanın, gecenin bu saatinde yalnız başına gitmesine izin vermemeliyim sanırım. Malum, bu sokağın akıbeti de pek bilinmez."

Son dediğime kendim bile inanmamıştım. Gerçekten mi ? Ona doğru, sol çapraza bir adım attım ve geriye dönerek kolumla az önce durduğum yerin istikametini gösterdim. Zifir dedikleri bu olsa gerekti.

"Orası pek tekin değil. Hem burdan buharlaşmak ya da cisimlenmek de güvenli değil. Burada birçok büyücü ailesi yaşadığı için anti-cisimlenme kalkanı veya benzeri büyüler olabilir. Kendinizi bilinmedik bir yerde bulmanızı istemem."

Dikkatle beni dinliyordu. Bir an sesimde en ufak bir titreme dahi olmadığını farkettim. İyi gidiyorsun West, diye rahatlattım kendimi ve sadete gelmeye çalıştım.

"Lütfen, birkaç sokak ilerde benim evim var. Eğer siz de arzu ederseniz bir kahve içebiliriz. Sonrasında ben sizi bakanlık görevlileri tarafından güvenle evinize gitmeniz hususunu garanti edebilirim."

Makul bir teklifti benim gözümde. Ve eğer o da bana karşı, en ufak bir duygu hissettiyse bu teklifi geri çevirmezdi. Masum ve elimden geldiğince şirin bir şekilde sunmaya çalışmıştım, son kısımda yine yalan söylesem de ... Onu evine bizzat ben bırakıcaktım. Buna bir itirazı olmayacağını umut ettim ve vereceği cevabı beklemeye koyuldum. Bu teklif karşısında şaşırmışa benziyordu ama yüzünden olumlu ya da olumsuz bir izlenim kapmak imkansız gibiydi.

Konu: Geri: Lanetli Sokak Paz Mayıs 10, 2009 6:48 pm

Onun kusursuz yüzüze bakıyordum,sanki harika bir ressamın elinden çıkmış muhteşem bir baş yapıt gibiydi.O yanımda dururken nefes alamıyordum varlığımı kaybediyordum sanki daha önce hiç hissetmedigim bir heycan vardı kalbim durmak bilmeyen bir ritimde atıyordu.
Gözlerine baktım;o kadar muhteşemlerdiki bunu anlatmak imkansızdı.
İçimde ona dokunma arzusu ile yanıp tutuşan bir duygu vardı onun harika olan yüzüne dokunmak istiyordum.Bem beyaz olan tenine ona daha fazla yakın olmak istiyordum ama bunu yapacak cesaretim yoktu.
Onunda bana baktıgını gördüm bundan hiç rahatsızlık duymamıştım oda duymuşa benzemiyordu ve bu durumda beni rahatlatmıştı içimde küçük olsada bir umut doğdu.

Neden böyle bir umuda gerek duyuyordum,neden onun yanında bu kadar çok kalmak istiyordum?
Bu ne demekti,ona aşıkmı oluyordum...bu...bu olabilirmiydi.
Ben bunları kendimle tartışırken onun harika sesini duydum.

"Sizin kadar zarif bir bayanın, gecenin bu saatinde yalnız başına gitmesine izin vermemeliyim sanırım. Malum, bu sokağın akıbeti de pek bilinmez"

Buna sevinmiştim gerçekten beni düşünmesi hoşuma gitmişti bu beni heycanlandırmıştı.Bir anda yanıma geldi sol tarafıma bana eskisinden daha yakındı ve bu beni dahada mutlu etmişti ona goğru döndüm ve bana birşeyler göstermek istedigini anladım eliyle az önce bulundugu yönü gösteriyordu.

"Orası pek tekin değil. Hem burdan buharlaşmak ya da cisimlenmek de güvenli değil. Burada birçok büyücü ailesi yaşadığı için anti-cisimlenme kalkanı veya benzeri büyüler olabilir. Kendinizi bilinmedik bir yerde bulmanızı istemem

Söyledigi sözler biraz ürkmemi saglamıştı...dogrusu daha önce buraya hiç gelmemiştim ve burası hakkında en ufak bir bilgim yoktu ne diyecegimi bilemedim.Ama o yanımdayken sanki hiçte telaşlanışlıcak bir durum yok gibiydi o kadar huzur vericiydiki.Nasıl olurda böyle biri yanınızdayken korkarsınızki.

"Lütfen, birkaç sokak ilerde benim evim var. Eğer siz de arzu ederseniz bir kahve içebiliriz. Sonrasında ben sizi bakanlık görevlileri tarafından güvenle evinize gitmeniz hususunu garanti edebilirim."

Harika...harika;muhteşem onunla geçire bilecegim özel bir kaç dakika bu inanılmaz.Nasıl konuşucagımı bilmiyordum sanki heycandan sesim çıkmıyordu.
Onu biraz daha görecek olmam beni rahatlatıyordu.Onun yanından hiç ayrılmak istemiyordum.Sonsuza dek yanında kalsam asla şikayet etmezdim.O benden bir cevap bekliyordu ve ben hemen gülümseyerek onun muhteşem gözlerine bakarak konuşmaya başladım.

"Eğer bu sizi rahatsız etmesse benim için uygun.Aslında bakarsanız burası hakkında pek bir bilgim yok gerçekten ilk defa buradan geçiyordum ve sizi duyunca..."

Son sözlerimi tamamlamamıştım çünkü zaten olayı biliyordu.Ben söylediklerimden sonra heycanla ona bakmaya başladım.

Büyücü Mesaj Sayısı : 77 Kayıt tarihi : 28/04/09

"Eğer bu sizi rahatsız
etmesse benim için uygun.Aslında bakarsanız burası hakkında pek
bir bilgim yok gerçekten ilk defa buradan geçiyordum ve
sizi duyunca..."

Eğer o yanımda olmasa, muhtemelen sevinçten birkaç kilometre koşardım. Sesinden anladığım kadarıyla bu teklifimden memnundu ve biraz ... O biraz da heycanlanmıştı. Bu beni umutlandırdı. Hemen aklımdan neler yapabileceğimizi geçirdim. Bahçeden dolunayı seyredebilirdik. Ya da mehtaba karşı sıcak bir çay iyi olabilirdi. Hepsinden önemlisi baş başa olacaktık. Sadece Nariel ve ben ... Bunun düşüncesiyle gözlerimi kırpıştırdım ve tekrar kolumu karanlığa doğru yönelttim.

"Bu taraftan gideceğiz o halde. Fakat asa çıkartmamız doğru olmaz, koruyucu büyüler gereği. Ve gördüğünüz üzere yol bir hayli karanlık. İzniniz olursa, size rehberlik etmek isterim."

Lafın sonunda ne olacağını anlamamış gibi görünüyordu. Gülümsememi mükemmelleştirmeye çalıştım ve onun elini tutmak için, elimi ona doğru uzattım. Tenim buz gibiydi ama o, bunun muhtemelen havadan olduğunu düşünecekti. Ve yaptığım hareket de son derece mantıklıydı. Yolda kaybolmaması için ona rehberlik edecektim. Az önceki teklifime verdiği cevaptaki ses tonunu düşündüm bir an. Heyecan ve sevinç ... Tıpkı benim sesimde olduğu gibi... Bu beni cesaretlenderiyordu. Kulaklarımdaki kalp ritmi artık bir düzene girmişti, her ne kadar bir atınki kadar hızlı olsa da. Düşüncelerden sıyrılmaya çalıştım ve mimiklerine odaklandım. Vereceği cevabı önceden kestirmeye çalışıyordum. Türümün gereği yüksek bir zihnefend konsantrasyonuna sahiptim. Ama bu Nariel'de işe yaramıyordu. Bu kafamı kurcalasa da şu an pek bir önemi yoktu. Onunla biraz daha vakit geçirebilmenin verdiği mutluluk riya aleminde yüzüyordum.

Konu: Geri: Lanetli Sokak Paz Mayıs 10, 2009 7:15 pm

Hava biraz soguktu ama ben ateş gibi yanıyordum.Vucüdum sanki bir ateş topu gibiydi,rüzgar yüzünden gözümün önüne gelen saçlarımı geri attım ve onun beni izledigini fark ettim bu dahada heycanlanmamı saglamıştı artık bunla başa çıkamıyordum bunu biraz sakinleştirmek için derin nefesler almaya çalıştım ama pek başarılı olamıyordum.
Biraz sesizleşmişti ve ben yine onun harika sesini duydum bu sesleri duymamla kendimden geçmem bir oldu ve hemen kendimi toplayıp ona konsantre oldum.

"Bu taraftan gideceğiz o halde. Fakat asa çıkartmamız doğru olmaz, koruyucu büyüler gereği. Ve gördüğünüz üzere yol bir hayli karanlık. İzniniz olursa, size rehberlik etmek isterim."

Hava oldukça karanlıktı ve buda çok dikkatli olmamı gerektiriyordu onun eliyle gösterdiği yöne dogru baktım ve hiç bir şeyi fark edemiyordum sadece onun muhteşem vucüdunu görüyordum.Tam adımımı atarken ayağımı terz bir yöne attım ve neredeyse düşecektim ani bir refleksle onun elini tuttum.Eli soguktu ama bu dogaldı yani havanın koşullarını göz önünde bulundurusak;ona hemen gülümsedim ve teşekkür edercesine gösterdigi yönde ilerlemeye başladım.